19 Niedziela Zwykła

  1. W tę niedzielę:
  2. Dziś racji niedzielnego porządku wakacyjnego i Mszy św. o godzinie 19.30 nie będzie wieczorem nabożeństwa Fatimskiego.
  3. w tym tygodniu:
  4. Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – we wtorek – 15 sierpnia. Poświęcenie zbóż, ziół i owoców będzie na zakończenie każdej Mszy św. Porządek Mszy świętych – niedzielny. Godzinki o Niepokalanym Poczęciu N.M.P. o godz. 6.30. Tego dnia mamy obowiązek uczestniczenia we Mszy św.
  5. Ogłoszenia inne:
  6. Trwają zapisy na furcie klasztornej na wyjazd na Golgotę Młodych w  Serpelicach – w dniach 24 – 28 sierpnia. Informacje na naszej stronie internetowej.
  7. Ponawiamy prośbę, o przyjęcie do naszych domów uczestników Ogólnopolskiej Pielgrzymki osób Niewidzących i słabowidzących, która odbędzie się w tym roku 8 i 9 września, których będziemy gościć w Lublinie. Organizatorzy pielgrzymki zwracają się do nas z gorącą prośbą do naszych parafian i Sympatyków o okazanie chrześcijańskiej gościnności przez przyjęcie do naszych domów jednej grupy 50 osób. Pomoc polega na przyjęciu dwóch osób – osoby niewidzącej i opiekuna na jeden nocleg z 8 na 9 września z kolacją i śniadaniem. Gości odbierzemy z pod kościoła na Poczekajce. Bardzo prosimy o pomoc w przyjęciu pielgrzymów. Gotowość przyjęcia można zgłosić w kancelarii lub zakrystii. Do tej pory zgłoszono gotowość przyjęcia 6 osób.
  8. W środę Fundacja Nasza Tradycja zaprasza na uroczysty Wieczór ku czci Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Wieczór rozpocznie o godzinie 18 w Bazylice Ojców Dominikanów Msza Święta w intencji beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia. Po Mszy odbędzie się promocja albumu poświęconego Biskupowi Stefanowi Wyszyńskiemu i koncert Mieczysława Szcześniaka, który po raz pierwszy w Lublinie zaśpiewa wiersze ks. Jana Twardowskiego ze swojej najnowszej płyty zatytułowanej „Nierówni”.
  9. Polecamy prasę katolicką wyłożoną na stolikach. W tygodniku Niedziela artykuł. Witaj Święta, Wniebowzięta, Niepokalana – o przesłaniu uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Natomiast w tygodniku Gość Niedzielny ciekawy artykuł : Szturm – o tym,  co dzieje się w Medjugorje. Na stolikach jest jeszcze kwartalnik Miłujcie się.
  10. Niech nadchodzący tydzień obfituje w obecność Boga w naszym życiu i dawanie świadectwa wierności przykazaniom.
  11. Z naszej wspólnoty parafialnej w tym tygodniu do wieczności odszedł: Jakub Wąsik z ul. Krasińskiego. Wieczny odpoczynek racz  mu  dać Panie….

Święta nakazane w Kościele katolickim – obowiązkowe święta kościelne

Święta nakazane w Kościele katolickim – obowiązkowe święta kościelne

Katolicki kalendarz liturgiczny wypełniony jest po brzegi dniami świątecznymi o różnej randze. Najważniejsze wydarzenia kościelne zostały wyróżnione w nim jako „uroczystości”. Następnie spośród nich wybrano kolejne – tzw. święta nakazane. Nakazane, ponieważ wszyscy wierni zobowiązani są w tych dniach do uczestniczenia we Mszy Świętej oraz do powstrzymania się od prac niekoniecznych.

 

Listę świąt nakazanych układa i modyfikuje za zgodą Stolicy Apostolskiej episkopat danego kraju.

 

W Polsce obecnie znajdują się na niej:

 

– wszystkie niedziele (w tym Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego, czyli Wielkanoc)

– Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi – obchodzona 1 stycznia (Nowy Rok)

– Uroczystość Objawienia Pańskiego (inaczej: Święto Trzech Króli) – obchodzona 6 stycznia

– Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego – obchodzona w VII Niedzielę Wielkanocy (święto ruchome; zwykle wypada w maju)

– Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (inaczej: Boże Ciało) – obchodzona w czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej (60 dni po Wielkanocy; jest to święto ruchome, które wypada w maju lub w czerwcu)

– Uroczystość Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (inaczej: Matki Boskiej Zielnej) – obchodzona 15 sierpnia

– Uroczystość Wszystkich Świętych – obchodzona 1 listopada

– Uroczystość Narodzenia Pańskiego (Boże Narodzenie) – obchodzona 25 grudnia

 

Do 2003 r. do grupy świąt nakazanych zaliczano w Polsce również Uroczystość św. Józefa (19 marca), Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła (29 czerwca) oraz Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia). Zostały one zniesione na mocy dekretu Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Jednocześnie w Liście Episkopatu Polski na temat przykazań kościelnych hierarchowie zachęcają do podtrzymywania tradycji i udziału w Eucharystii we wszystkie wspomniane dni świąteczne.

 

Do świąt nieobowiązkowych, ale wyjątkowo istotnych ze względu na tradycję, zalicza się również: Ofiarowanie Pańskie (inaczej: Matki Boskiej Gromnicznej, obchodzone 2 lutego), Poniedziałek Wielkanocny (święto ruchome), święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła (poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego) oraz święto świętego Szczepana (II dzień Bożego Narodzenia).

 

Przyjmowanie Komunii Świętej przez osoby innego Kościoła chrześcijańskiego w Kościele Katolickim lub odwrotnie

Nie ma interkomunii między Kościołem Rzymskim a Cerkwią, przypomniał o tym chocby stosunkowo niedawno Benedykt XVI w Sacramentum Caritatis.

 

Znak jedności

Komunia, jak zresztą wskazuje już sama nazwa, jest mocnym znakiem jedności. Nie mogą przystępować do niej osoby, które ranią swoją relację z Bogiem, siebie i Kościół trwaniem w grzechu ciężkim, ani te, które do jedności Kościoła nie należą. Bo to byłoby po prostu wielkie kłamstwo i niegodne spożywanie chleba Pańskiego (por. 1Kor 11,27). Nie wyłożę tego lepiej niż Benedykt XVI, który wyjaśnia: “Eucharystia bowiem nie wyraża tylko naszej osobistej komunii z Jezusem Chrystusem, ale zakłada także pełną communio z Kościołem. To jest więc powodem, dla którego z bólem, ale nie bez nadziei, prosimy chrześcijan niekatolików, by zrozumieli i uszanowali nasze przekonanie, które sięga do Biblii i Tradycji. My utrzymujemy, że Komunia eucharystyczna i komunia Kościoła tak wewnętrznie nawzajem do siebie przynależą, że w zasadzie jest niemożliwe przystępowanie przez chrześcijan niekatolików do jednej bez cieszenia się z drugiej” (Sacramentum caritatis, 56).

 

______________________________________________________________________________

 

Przyjmowanie Komunii Świętej przez osoby innego Kościoła chrześcijańskiego w Kościele Katolickim lub odwrotnie – katolika w Kościele Prawosławnym? Czy nie jest to grzechem?

 

Rozważając sprawę dopuszczania do Komunii św. wiernych innych Kościołów chrześcijańskich w Kościele Katolickim musimy ich podzielić na dwie grupy:

1) ci, którzy zasadniczo mają taką samą naukę co do Eucharystii jak Kościół Katolicki, czyli uznają realną obecność Chrystusa w darach eucharystycznych (chlebie i winie) – chodzi tu o Kościoły wschodnie nie mające pełnej jedności z Kościołem Katolickim (w tym Kościół Prawosławny) oraz o Kościoły starokatolickie, np. Kościół Polskokatolicki czy Starokatolicki Kościół Mariawitów.

2) ci, którzy uznają realną obecność Chrystusa w darach eucharystycznych (chlebie i winie), ale tylko podczas sprawowania Eucharystii tak, że po jej zakończeniu dary te z powrotem zmieniają się w zwyczajny chleb i wino (luteranie i niektórzy anglikanie) oraz ci, którzy nie uznają realnej obecności Chrystusa w darach eucharystycznych (protestanci oprócz luteran oraz niektórzy anglikanie).

Jeśli chodzi o pierwsza grupę, to Kościół Katolicki pod pewnymi warunkami dopuszcza możliwość Komunii św. dla wiernych tych Kościołów, ponieważ ich nauka co do Eucharystii w zasadniczych kwestiach jest taka sama jak w Kościele Katolickim. Stąd w Kościele Katolickim można udzielić Komunii św. wiernym tych Kościołów, jeśli nie mogą zwrócić się do swojego kapłana, np. ze względu na to, że w pobliżu takiego nie ma. Również chory należący do któregoś z tych Kościołów leżący obłożnie w domu albo szpitalu może poprosić kapłana katolickiego, aby udzielił mu Komunii św., ponieważ nie może skontaktować się ze swoim duszpasterzem albo nie wie, gdzie w ogóle go ma szukać. Aby jednak kapłan katolicki udzielił Komunii św. osobie należącej do któregoś z tych Kościołów, to jednak ta osoba musi być odpowiednio przygotowana (była już u I Komunii św. w swoim Kościele i nie trwa w grzechu ciężkim). Jeśli jest taka potrzeba, to najpierw kapłan spowiada tą osobę. Ponadto osoba ta w sposób wolny powinna zwrócić się do kapłana katolickiego, że chce przyjąć z jego rak Komunię św., podając przyczynę (np. wspomniany już brak możliwości skontaktowania się ze swoim duszpasterzem).

W sytuacji zawierania związku małżeńskiego w Kościele Katolickim podczas Mszy św. pomiędzy katolikiem i członkiem Kościoła wschodniego nie mającego pełnej jedności z Kościołem Katolickim (np. prawosławnym chrześcijaninem), członek tego Kościoła może otrzymać Komunię św. pod warunkiem, że wyrazi taką chęć i będzie odpowiednio przygotowany (m.in. odbył spowiedź przed kapłanem swojego Kościoła). W Polsce w tym przypadku niepotrzebne jest specjalne zezwolenie ze strony władz Kościoła Katolickiego na udzielenie Komunii św. członkowi Kościoła wschodniego nie mającego pełnej jedności z Kościołem Katolickim (np. prawosławnemu chrześcijaninowi). Natomiast gdy związek małżeński jest zawierany w Kościele Katolickim podczas Mszy św. pomiędzy katolikiem a członkiem Kościoła starokatolickiego, wówczas oprócz chęci przyjęcia Komunii św. przez członka tego Kościoła oraz odpowiedniego przygotowania, potrzebna jest zgoda z kurii biskupiej na udzielenie Komunii św. podczas tej Mszy.

W Kościele Katolickim zasadniczo nie zezwala się na udzielanie Komunii św. protestantom i anglikanom, ponieważ ich nauka co do Eucharystii w istotnych sprawach różni się od nauki katolickiej. Wyjątek może stanowić niebezpieczeństwo śmierci i niemożność skontaktowania się tegoż chrześcijanina z duchownym swojego Kościoła albo niemożność przybycia tegoż duchownego do chorego. W tej sytuacji kapłan katolicki może udzielić Komunii św. protestantowi albo anglikaninowi pod warunkiem, że ten wyzna katolicką naukę co do realnej obecności Chrystusa w Eucharystii oraz sam kapłan odpowiednio przygotuje tegoż chrześcijanina do przyjęcia Komunii św. uwzględniając jego poważny stan zdrowia.

Inaczej wygląda sprawa udzielania Komunii św. nie-prawosławnym chrześcijanom (w tym katolikom) w Kościele Prawosławnym – trzeba pamiętać o tym, że z punktu widzenia teologii prawosławnej osoba przystępująca do Komunii św. w Kościele Prawosławnym posiada pełną jedność z tym Kościołem. A zatem w Komunii św. chodzi nie tylko o jedność z Bogiem, ale i z Kościołem. W konsekwencji katolik przyjmujący Komunie św. w Kościele Prawosławnym przez sam fakt przyjęcia Komunii św. w tym Kościele staje się prawosławnym!!! Stąd w warunkach polskich z zasady katolik nie powinien przystępować do Komunii św. w Kościele Prawosławnym, bo może to przyczynić się do powstania niepotrzebnych nieporozumień i napięć. Również prawosławny chrześcijanin przystępujący do Komunii św. w Kościele Katolickim w oczach prawosławnych przechodzi na katolicyzm, ponieważ ma pełną jedność z tym Kościołem, w jakim przystąpił do Komunii św. Dlatego też nie powinno się namawiać prawosławnych chrześcijan do przyjmowania Komunii św. w Kościele Katolickim. Kładzie się nacisk na to, żeby wierny Kościoła Prawosławnego – jeśli są ku temu poważne racje, o których już wyżej napisałem – sam w sposób wolny zwrócił się do kapłana katolickiego, że chce przyjąć z jego rąk Komunię św. Katolicy w Polsce tylko w bardzo nadzwyczajnych sytuacjach mogliby przystąpić w Kościele Prawosławnym do Komunii św. (np. niebezpieczeństwo śmierci), ponieważ w Polsce jest duża liczba kapłanów katolickich.

Z kolei protestanci i anglikanie podczas sprawowania sakramentu Eucharystii często zwanego przez nich Wieczerzą Pańską zasadniczo zapraszają wszystkich chrześcijan (w tym katolików i prawosławnych) do Komunii św., ponieważ podkreślają oni, że to sam Chrystus zaprasza do swojego stołu („Bierzcie i jedzcie”, „Bierzcie i pijcie”), a nie konkretny Kościół chrześcijański. Jednak katolicy i prawosławni nie przystępują do Komunii św. we wspólnotach protestanckich czy anglikańskich ze względu na istotne różnice dotyczące realnej obecności Chrystusa w darach eucharystycznych oraz braku sakramentu święceń kapłańskich.

 

Trudno powiedzieć, czy samo w sobie przyjęcie Komunii św. przez katolika w Kościele Prawosławnym albo prawosławnego chrześcijanina w Kościele Katolickim jest grzechem. Ważne są intencje i motywy: dlaczego to czynię i czy roztropnie przewidując, oczekuję, że mój czyn przyniesie dobry owoc.

Sam wielokrotnie uczestniczyłem w Eucharystii w Kościele Prawosławnym i nigdy nie przyjąłem tam Komunii św., znając naukę prawosławną i konsekwencje, jakie wywołałoby moje przyjęcie Komunii św.. Z drugiej strony ta Eucharystia bez Komunii św. w Kościele Prawosławnym nauczyła mnie tego, że podział pomiędzy Kościołem Katolickim i Prawosławnym jest realny i że nie można tego stanu rzeczy tak po prostu zostawić. Być może, że gdybym przystąpił do Komunii św. w Kościele Prawosławnym, mógłbym zacząć oszukiwać i siebie i innych, że żadnych podziałów już nie ma. A jednak…

Marek Blaza SJ

________________________________________________________________________________

 

Ceremonia

Prawo kanonicznie wyklucza możliwość zawarcia małżeństwa w dwóch obrządkach, to znaczy:
– nie mogą odbyć się dwa śluby, jeśli ślub odbędzie się w Kościele katolickim nie może zostać zawarty ponownie w cerkwi;
– udzielenie sakramentu małżeństwa nie może być sprawowane jednocześnie przez katolickiego księdza i prawosławnego popa, nie wyklucza się jednak możliwości uczestniczenia w katolickiej ceremonii prawosławnego duszpasterza.

W przypadku zawierania związku małżeńskiego między katoliczką i osobą należącą do kościoła prawosławnego, uroczystość może odbyć się podczas Mszy Świętej, to znaczy że nie trzeba się ubiegać o dyspensę od formy kanonicznej.

Istotne jest również to, że oboje narzeczeni będą mogli przyjąć Komunie Świętą podczas obrządku. Z tym, ze osoba wyznania prawosławnego będzie musiała wcześniej wyspowiadać się w cerkwi. Należy skonsultować tę możliwość z popem, który prowadzi stronę prawosławną, bowiem Polski Kościół Prawosławny zakazuje przyjmowania Komunii w obcej świątyni. W praktyce jednak pojawiają się odstępstwa od tej zasady w szczególnych sytuacjach.

Nowe Wskazania Konferencji Episkopatu Polski dotyczące przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania

Wskazania Konferencji Episkopatu Polski dotyczące przygotowania

do przyjęcia sakramentu bierzmowania

 

 Wstęp

 1. Niniejszy dokument zawiera podstawowe wskazania dotyczące przygotowania młodzieży do przyjęcia sakramentu bierzmowania, przy zachowaniu praw biskupów diecezjalnych. Określa on minimalny zakres formacji, która powinna być prowadzona w każdej parafii. Dokument ma na celu także określenie zakresu bezpośredniego przygotowania do przyjęcia sakramentu bierzmowania.

 I. Wprowadzenie teologiczne

 

  1. Sakrament bierzmowania jest jednym z sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Z tego powodu przygotowanie do bierzmowania powinno uwzględniać jedność z sakramentami chrztu i Eucharystii (OB 1; KKK 1285). Sakrament bierzmowania jest bowiem koniecznym dopełnieniem sakramentu chrztu (LG 11; OB 2, KKK 1285). Każdy ochrzczony może i powinien przyjąć ten sakrament, gdyż bez niego wtajemniczenie chrześcijańskie pozostaje niedopełnione (por. KKK 1306).

 

  1. Sakrament bierzmowania udziela przyjmującemu daru samego Ducha Świętego, głębiej zakorzenia go w Bożym synostwie, ściślej jednoczy z Chrystusem, udoskonala jego więź z Kościołem, udziela mu specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia wiary, jej obrony słowem i czynem, a także do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydził się Krzyża (por. KKK 1285; 1303). Bierzmowanie wyciska w duszy niezniszczalny znak, „znamię”, pieczęć Ducha Świętego, która jest symbolem całkowitej przynależności do Chrystusa i trwałego oddania się na Jego służbę (por. KKK 1304).

II. Wprowadzenie pastoralne

 

  1. Przygotowanie do sakramentu bierzmowania ma na celu doprowadzenie kandydata do „głębszego zjednoczenia z Chrystusem, do większej zażyłości z Duchem Świętym, Jego działaniami, darami, natchnieniami, aby […] lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność” (KKK 1309). Jego celem jest także wychowanie do „przynależności do Kościoła Jezusa Chrystusa, zarówno do Kościoła powszechnego, jak i wspólnoty parafialnej” (KKK 1309).

 

  1. Przygotowanie do bierzmowania składa się z trzech etapów: przygotowania dalszego, bliższego i bezpośredniego.

 

  1. Przygotowanie dalsze dokonuje się od wczesnego dzieciństwa w rodzinie, następnie poprzez udział w lekcjach religii (katechezie) w szkole a także w katechezie parafialnej przygotowującej do sakramentów pokuty i pojednania oraz Eucharystii.

 

  1. Ważnym etapem przygotowania bliższego jest udział w nauczaniu religii (katechezie szkolnej) oraz w katechezie parafialnej. Kandydat do bierzmowania powinien zatem regularnie uczęszczać na lekcje religii w szkole lub w innym środowisku, w którym pobiera naukę, a także uczestniczyć w życiu Kościoła przez udział niedzielnej i świątecznej Mszy św. oraz w nabożeństwach. Duszpasterz odpowiedzialny za przygotowanie bezpośrednie powinien mieć przekonanie, że każdy kandydat spełnia te warunki. W sytuacjach wątpliwych należy uzyskać stosowną opinię od nauczyciela religii.

 

  1. Przygotowanie bezpośrednie dokonuje się w dalszym ciągu poprzez udział w katechezie szkolnej i parafialnej poprzedzającej przyjęcie bierzmowania. Ten ostatni etap przygotowania bliższego powinien mieć jednak przede wszystkim charakter duchowy i polegać na udziale kandydata w systematycznych spotkaniach formacyjnych w parafii, celebracjach liturgicznych, a także rekolekcjach lub dniach skupienia. Optymalnym czasem trwania przygotowania bliższego i bezpośredniego do bierzmowania są trzy lata (VI-VII-VIII klasa).

 

  1. Przyjęcie sakramentu bierzmowania dokonuje się najwcześniej na zakończenie klasy VIII, jako ważne dopełnienie edukacji na etapie szkoły podstawowej

 

  1. Kandydat powinien przystąpić do sakramentu bierzmowania w stanie łaski uświęcającej, czyli przyjąć sakrament pokuty i pojednania (por. KKK 1310).

 

 

III. Wskazania organizacyjne

 

  1. Ze względów duszpasterskich do bierzmowania powinna przystępować młodzież, która odznacza się dojrzałością intelektualną, emocjonalną i religijną adekwatnie do swojego wieku oraz możliwości. W przygotowaniu do tego sakramentu trzeba koniecznie uwzględnić możliwości osób o specjalnych potrzebach edukacyjnych (np. z niepełnosprawnością intelektualną).

 

  1. Osoby dorosłe powinny odbywać formację w odrębnych grupach, np. dekanalnych lub diecezjalnych, w sposób dostosowany do zwyczajów lokalnych. Nie można udzielać bierzmowania dorosłym bez należytego przygotowania.

 

  1. Uprzywilejowanym miejscem przygotowania bliższego i bezpośredniego do sakramentu bierzmowania jest parafia zamieszkania, a nie parafia, na terenie której znajduje się szkoła. Na tym etapie rozwoju religijnego chodzi bowiem o włączenie kandydata w życie jego parafii (Podstawa Programowa Katechezy, s. 68). Z tego względu należy dołożyć wszelkich starań, by cała wspólnota parafialna uczestniczyła w przygotowaniu kandydata, głównie poprzez modlitewne towarzyszenie młodzieży i świadectwo wiary.

 

  1. Minimalną liczbę spotkań i celebracji, jakie powinny odbywać się podczas katechezy parafialnej, stanowiącej przygotowanie bezpośrednie do sakramentu bierzmowania, określa się na 30, z czego 5 stanowią celebracje liturgiczne. Każdy z etapów formacji powinien zaowocować podjęciem konkretnego zadania apostolskiego.

 

  1. W ciągu całego cyklu przygotowań powinno się odbyć przynajmniej 5 spotkań z rodzicami kandydatów do bierzmowania.

 

  1. Kandydaci do bierzmowania powinni odbywać spotkania w małych grupach formacyjnych. Maksymalna liczba uczestników nie powinna przekracza

 12 osób.

 

  1. Istotnym elementem spotkań formacyjnych w parafii są celebracje liturgiczne. Powinny one obejmować wszystkich przygotowujących się do przyjęcia sakramentu bierzmowania w parafii, celem doświadczenia wspólnoty wiary i modlitwy.

 

  1. Spotkania w grupach mogą prowadzić kapłani, osoby konsekrowane, katecheci świeccy lub animatorzy z ruchów i stowarzyszeń. Należy zadbać o ich odpowiednie przygotowanie.

 

  1. Miejscem spotkań formacyjnych o charakterze inicjacyjnym i mistagogicznym powinny być pomieszczenia parafialne (por. Program Nauczania Religii, s. 137), a jeśli zachodzi taka potrzeba, spotkania mogą odbywać się również w domach (rodzinach). Celebracje liturgiczne powinny się jednak zawsze odbywać w kościele lub kaplicy.

 

  1. Dla wyraźniejszego zaznaczenia ścisłego związku bierzmowania z sakramentem chrztu świętego należy zachęcać kandydatów, aby zachowali imię chrzcielne. Zmiana byłaby uzasadniona, gdyby imię chrzcielne nie było związane z patronem chrześcijańskim lub przemawiały za tym określone racje duszpasterskie. W takim przypadku kandydat może wybrać imię świętego, który będzie dla niego wzorem życia chrześcijańskiego. Kryterium wyboru imienia nie powinno być związane z jego atrakcyjnością, ale pięknem życia tego, kogo wybiera się za patrona. Przystępujący do sakramentu bierzmowania pozostawiając imię chrzcielne lub przyjmując nowe, powinni zapoznać się z życiorysem swojego patrona, uświadamiając sobie przymioty, które chcieliby naśladować w życiu.

 

  1. W celu wyraźnego zaznaczenia jedności sakramentów chrztu i bierzmowania świadkami bierzmowania powinni być rodzice chrzestni, o ile w dalszym ciągu są wierzącymi i praktykującymi katolikami (KKK 1309). Tam gdzie nie jest to możliwe świadkiem może być osoba, która już przyjęła wszystkie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, ukończyła 16. rok życia oraz jest wierzącym i praktykującym katolikiem.

 

  1. Można zachować zwyczaj, że świadkiem bierzmowania jest osoba tej samej płci co kandydat. Jeśli świadek bierzmowania nie jest znany proboszczowi powinien przedstawić stosowne zaświadczenie z parafii swojego zamieszkania, stwierdzające brak przeszkód do pełnienia tej funkcji. Świadkami nie mogą być naturalni rodzice bierzmowanego (Por. KPK Kan. 874; 893).

 

  1. Zadanie świadka bierzmowania nie ogranicza się do uczestnictwa i wypełnienia roli w liturgii bierzmowania, ale ma on przygotować kandydata do przyjęcia bierzmowania, a po przyjęciu tego sakramentu pomóc bierzmowanemu w wiernym wypełnianiu przyrzeczeń chrzcielnych, zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego (por. OB 5). Dlatego kandydaci powinni wybierać świadka na samym początku przygotowania do bierzmowania. Konieczne jest też podjęcie formacji świadków, która odpowiadałaby ich możliwościom oraz lokalnym uwarunkowaniom.

 

  1. Fakt przyjęcia sakramentu bierzmowania należy odnotować w księdze ochrzczonych. Jeśli kandydat nie jest bierzmowany we własnej parafii, informację o przyjętym bierzmowaniu należy przesłać do parafii, w której przyjął chrzest. Dodatkowo należy sporządzić specjalną księgę z danymi bierzmowanych w parafii, w której został udzielony ten sakrament.

 

 

IV. Wskazania dotyczące treści

 

  1. Bezpośrednie przygotowanie do sakramentu bierzmowania powinno obejmować następujące grupy zagadnień:
  • kerygmat chrześcijański,
  • sakrament chrztu wprowadzeniem we wspólnotę Kościoła,
  • mistagogia sakramentu pokuty i pojednania,
  • mistagogia sakramentu Eucharystii,
  • mistagogia sakramentu bierzmowania.

 

  1. Kerygmat chrześcijański powinien polegać na głoszeniu prawdy o Bożej miłości do człowieka wyrażonej najpełniej w Jezusie Chrystusie. Każdy kandydat do bierzmowania powinien usłyszeć prawdę, że Bóg go kocha i ma dla niego plan na życie. Celem tego etapu formacji jest wzbudzenie lub pogłębienie wiary (por. OCHWD 9).

 

  1. Wprowadzenie we wspólnotę Kościoła, szczególnie przez podkreślenie sakramentu chrztu świętego, powinno zmierzać do ukazania Kościoła jako wspólnoty założonej przez Chrystusa, jego konieczności do zbawienia, a także przymiotów i funkcji. Należy podkreślić znaczenie parafii dla każdego katolika i promować aktywny udział w jej życiu.

 

  1. Mistagogia sakramentów pokuty i pojednania, Eucharystii oraz bierzmowania powinna polegać na wprowadzaniu w misterium Chrystusa, prowadzeniu do nawrócenia przez świadome uczestnictwo w liturgii i powiązaniu go z życiem codziennym. Ten etap formacji ma wprowadzać w liturgię stopniowo i wieloaspektowo.

 

  1. Wymiar mistagogiczny powinien zostać zrealizowany na trzech płaszczyznach: celebratywnej, misteryjnej i egzystencjalnej. Na pierwszej z nich powinny być omówione obrzędy liturgiczne: czynności, gesty, postawy, znaki i teksty formuł. Na płaszczyźnie misteryjnej powinno być omawiane znaczenie teologiczne sakramentów inicjacji chrześcijańskiej oraz poszczególnych obrzędów. Płaszczyzna egzystencjalna powinna ukazywać konkretne przełożenie udziału w liturgii na życie chrześcijańskie.

 

  1. Spotkania z rodzicami powinny być organizowane po każdym z etapów formacji kandydatów i powinny podejmować następujące zagadnienia:
  • odpowiedzialność za własną wiarę i przekaz wartości religijnych swoim dzieciom,
  • odpowiedzialność za Kościół i wspólnotę parafialną,
  • konieczność nieustannego nawracania się i przebaczania w rodzinie,
  • przeżywanie niedzieli i uroczystości religijnych w kościele i rodzinie katolickiej,
  • przygotowanie rodziny do właściwego przeżycia uroczystości bierzmowania i podjęcie działań apostolskich przez jej członków.

 

 

V. Wskazania metodyczne

 

  1. Głoszenie prawd wiary powinno być połączone z osobistym świadectwem głoszącego, a także z ukazywaniem przykładów współczesnych świadków. Ważnym, choć trudnym terminom teologicznym, wyrażającym prawdy wiary, należy poświęcić więcej uwagi, aby stały się bardziej zrozumiałe dla młodzieży.

 

  1. Spotkania podczas katechezy parafialnej powinny z zasady mieć inny charakter niż zajęcia prowadzone w szkole. Nie mogą koncentrować się wyłącznie na przekazie wiedzy. W katechezie parafialnej dominujące powinny być formy i metody biblijne oraz liturgiczne, takie jak: lectio divina, krąg biblijny, opowiadanie biblijne, medytacja, bibliodrama, celebracje liturgiczne, kontemplacje modlitewne, adoracje eucharystyczne itp. Podczas spotkań w małych grupach należy wykorzystać metody aktywizujące, które pobudzają aktywność i zaangażowanie uczestników (dyskusyjne, dramowe, plastyczne itp.), a jednocześnie umożliwiają prowadzenie do identyfikacji z przyjmowanymi rozwiązaniami i postawami.

 

  1. Spośród 30 spotkań formacyjnych przewidzianych jako minimalny wymiar przygotowania bezpośredniego do bierzmowania 5 z nich powinny stanowić celebracje liturgiczne, będące odpowiedzią na usłyszane orędzie. W celu jego głębszego odczytania podczas celebracji młodzież powinna przyjąć odpowiedni znak, np. Ewangelię, krzyż, obraz, katechizm dla młodych, modlitewnik itp., jako pogłębienie przeżyciowego wymiaru celebracji.

 

  1. Ewangelizacyjna część formacji, polegająca na głoszeniu kerygmatu, powinna zakończyć się celebracją, podczas której kandydaci wybiorą Chrystusa na swojego Pana i Zbawiciela. Część poświęcona wspólnocie Kościoła powinna być zwieńczona celebracją, podczas której młodzież wyzna wiarę Kościoła i zadeklaruje aktywny udział w jego życiu. Podczas celebracji młodzież powinna publicznie wyrazić gotowość przyjęcia bierzmowania i poprosić Kościół o jego udzielenie.

 

  1. Kandydaci do bierzmowania są zobowiązani do udziału we Mszy świętej w każdą niedzielę i święta nakazane oraz do regularnego korzystania z sakramentu pokuty i pojednania, najlepiej w pierwsze piątki miesiąca. Odpowiedzialny za przygotowanie do bierzmowania w parafii musi posiadać moralną pewność, że kandydat jest praktykującym katolikiem.

 

  1. Kandydaci powinni być włączani w aktywne przygotowanie i udział w liturgii poprzez pełnienie funkcji lektora, ministranta, psalmisty, członka zespołu muzycznego itp.

 

  1. Kandydaci do bierzmowania powinni włączać się aktywnie w życie parafii (działalność charytatywna, wolontariat, troska o czystość i wystrój kościoła, pomoc w organizacji wydarzeń o charakterze religijno-kulturalnym itp.). Ma to służyć większej integracji ze wspólnotą wierzących w dalszym życiu chrześcijańskim po przyjęciu sakramentu bierzmowania.

 

  1. Bezpośrednio przed przyjęciem bierzmowania zachęca się do zorganizowania dni skupienia połączonych z sakramentem pokuty i pojednania. Jeśli pozwalają na to lokalne uwarunkowania, warto zorganizować dla kandydatów rekolekcje wyjazdowe.

 

  1. Po przyjęciu bierzmowania warto zorganizować pielgrzymkę do diecezjalnego lub innego sanktuarium jako wyraz wdzięczności za otrzymany sakrament.

 

  1. Pożytecznym zwyczajem jest przekazywanie młodzieży pamiątki związanej z przyjęciem sakramentu bierzmowania.

 

 

 Propozycja zagadnień związanych z przygotowaniem do sakramentu bierzmowania

 

I etap formacji: Wierzę w Jezusa Chrystusa

  1. Pragnę kochać i być kochany.
  2. Jezus mnie kocha i z miłości oddaje swoje życie.
  3. Jezus zmartwychwstaje dla mnie.
  4. Jezus wskazuje mi drogę do prawdziwego szczęścia.
  5. Ufam Bogu i w Nim odnajduję szczęście.

Celebracja: Jezus moim Panem i Zbawicielem.

Dzieło apostolskie: Porozmawiać o Jezusie z rówieśnikami

 

II etap formacji: Wierzę w Kościół

  1. Jezus zakłada swój Kościół.
  2. Kościół: jeden, święty, powszechny i apostolski.
  3. Kościół katolicki moją drogą do zbawienia.
  4. Sakrament chrztu wprowadza mnie do Kościoła.
  5. Moje miejsce w Kościele.
  6. Sakramenty w służbie Kościoła-wspólnoty:
    1. powołanie do kapłaństwa i życia konsekrowanego.
    2. miłość – małżeństwo – rodzina. Kościół domowy.

 

Celebracja: Moje miejsce we wspólnocie Kościoła.

Dzieło apostolskie: Uczestniczyć w wydarzeniu prowadzonym przez jedną ze wspólnot działających w parafii.

 

III etap formacji: Chcę się nawrócić

  1. Grzech odrzuceniem miłości.
  2. Grzech mnie niszczy i zabija.
  3. Pan Bóg jest miłosierny.
  4. Przystępuję do sakramentu pokuty i pojednania.
  5. Walka ze złem moim zadaniem na całe życie.

Celebracja (nabożeństwo pokutne): Wracam do Ojca.

Dzieło apostolskie: Pomóc w pojednaniu skonfliktowanych ze sobą osób.

 

IV etap formacji: Chcę żyć Eucharystią

  1. Eucharystia prawdziwym Ciałem i Krwią Chrystusa.
  2. Eucharystia moim pokarmem.
  3. Uczestniczę w liturgii Słowa.
  4. Uczestniczę w liturgii eucharystycznej.
  5. Eucharystia zobowiązuje mnie do miłości.

Celebracja (Eucharystia): Pokarm mojego życia.

Dzieło apostolskie: Włączyć się aktywnie w udział we Mszy świętej.

 

V etap formacji: Jestem gotowy

  1. Ustanowienie i znaczenie sakramentu bierzmowania.
  2. Chcę otrzymać Ducha Świętego i Jego dary.
  3. Liturgia sakramentu bierzmowania.
  4. Sakrament bierzmowania zobowiązuje mnie do świadectwa.
  5. Przygotowanie duchowe do sakramentu bierzmowania.

Celebracja: Duchu Święty, przyjdź!

Dzieło apostolskie: Podjęcie osobistego postanowienia związanego z przyjęciem bierzmowania

 

Potrzebne noclegi dla uczestników Pielgrzymki

W tym roku 8 i 9 września w Lublinie będziemy gościć Ogólnopolską Pielgrzymkę osób Niewidzących i słabowidzących. Organizatorzy pielgrzymki zwracają się  z gorącą prośbą do naszych parafian i Sympatyków o okazanie chrześcijańskiej gościnności przez przyjęcie do naszych domów jednej grupy 50 osób. Pomoc polega na przyjęciu dwóch osób – osoby niewidzącej i opiekuna na jeden nocleg z 8 na 9 września z kolacją i śniadaniem. Gości odbierzemy z pod kościoła na Poczekajce. Bardzo prosimy o pomoc w przyjęciu pielgrzymów. Gotowość przyjęcia można zgłosić w kancelarii lub zakrystii.

 

Ramowy Program:

Piątek 8 wrzesień
Archikatedra Lubelska 
13.30         Przywitanie Pielgrzymów
14.00         Koronka do Bożego Miłosierdzia
14.45         Droga Krzyżowa
16.15         Konferencja
17.00         Msza Św.           

Rozjazd na nocleg

Sobota 9 wrzesień

9.00           Przyjazd z miejsc noclegowych
                  Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NM
9.30           Konferencja
10.00         Różaniec;
                     program Niewidomych
                  Sakrament pojednania i pokuty
11. 30        Spotkanie Duszpasterzy Niewidomych
12.00         Msza Św. – przewodniczy ordynariusz miejsca

13.00         Po posiłku rozjazd pielgrzymów

Golgota Młodych – nie może Cie tam zabraknąć !

Zapraszamy na spotkanie „GOLGOTA MŁODYCH“, które odbędzie się w dniach 24 – 28 sierpnia w Serpelicach nad Bugiem. Chętnych prosimy o zgłaszanie się i zapisywanie na furcie klasztornej. Uczestnictwo w spotkaniu 60 zł. + koszt przejazdu w obie strony 50 zł. Szczegóły na stronie internetowej czytaj

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – we wtorek – 15 sierpnia. Poświęcenie zbóż, ziół i owoców będzie na zakończenie każdej Mszy św. Porządek Mszy świętych – niedzielny. Godzinki o Niepokalanym Poczęciu N.M.P. o godz. 6.30. Tego dnia mamy obowiązek uczestnictwa we Mszy świętej. 

 

Prawda o Wniebowzięciu Matki Bożej stanowi dogmat naszej wiary, choć formalnie ogłoszony stosunkowo niedawno – przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 r. w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus:

“…powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej” (Breviarium fidei VI, 105)

Orzeczenie to papież wypowiedział uroczyście w bazylice św. Piotra w obecności prawie 1600 biskupów i niezliczonych tłumów wiernych. Oparł je nie tylko na innym dogmacie, że kiedy przemawia uroczyście jako wikariusz Jezusa Chrystusa na ziemi w sprawach prawd wiary i obyczajów, jest nieomylny; mógł je wygłosić także dlatego, że prawda ta była od dawna w Kościele uznawana. Papież ją tylko przypomniał, swoim najwyższym autorytetem potwierdził i usankcjonował.

Przekonanie o tym, że Pan Jezus nie pozostawił ciała swojej Matki na ziemi, ale je uwielbił, uczynił podobnym do swojego ciała w chwili zmartwychwstania i zabrał do nieba, było powszechnie wyznawane w Kościele katolickim. Już w VI wieku cesarz Maurycy (582-602) polecił obchodzić na Wschodzie w całym swoim państwie w dniu 15 sierpnia osobne święto dla uczczenia tej tajemnicy. Święto to musiało lokalnie istnieć już wcześniej, przynajmniej w V w. W Rzymie istnieje to święto z całą pewnością w wieku VII. Wiemy bowiem, że papież św. Sergiusz I (687-701) ustanawia na tę uroczystość procesję. Papież Leon IV (+ 855) dodał do tego święta wigilię i oktawę.
Z pism św. Grzegorza z Tours (+ 594) dowiadujemy się, że w Galii istniało to święto już w VI w. Obchodzono je jednak nie 15 sierpnia, ale 18 stycznia. W mszale na to święto, używanym wówczas w Galii, czytamy, że jest to “jedyna tajemnica, jaka się stała dla ludzi – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny”. W prefacji zaś znajdujemy słowa: “Tę, która nic ziemskiego za życia nie zaznała, słusznie nie trzyma w zamknięciu skała grobowa”.
U Ormian uroczystość Wniebowzięcia Maryi rozpoczyna nowy okres roku kościelnego. Liturgia ormiańska na ten dzień mówi m.in.: “Dziś duchy niebieskie przeniosły do nieba mieszkanie Ducha Świętego. (…) Przeżywszy w swym ciele życie niepokalane, zostałaś dzisiaj owinięta przez Apostołów, a przez wolę Bożą uniesiona do królestwa swojego Syna”.
W liturgii abisyńskiej, czyli etiopskiej, w tę uroczystość Kościół śpiewa: “W tym dniu wzięte jest do nieba ciało Najświętszej Maryi Panny, Matki Bożej, naszej Pani”.

Informacje ze strony www.brewiarz.pl

Wskazania duszpasterskie Kościoła dotyczące pogrzebu w przypadku kremacji

„Obrzędy pogrzebowe z ostatnim pożegnaniem włącznie, z udziałem rodziny i wspólnoty parafialnej, zasadniczo należy odprawić przed kremacją ciała, zgodnie z podanymi w rytuale formami” – czytamy w wydanym przez Konferencję Episkopatu Polski w październiku ubiegłego roku „Dodatku” zawierającym obrzędy pogrzebu związane z kremacją zwłok. Episkopat zaleca w nim, aby „do takiej praktyki wychowywać wiernych”
\Biskupi zauważają, że narastająca w Polsce praktyka kremacji zwłok wymaga ustaleń i wytycznych duszpastersko-liturgicznych. W „Dodatku do obrzędów pogrzebu” wyjaśniają, że „urnę po kremacji składa się w grobie lub specjalnym kolumbarium (ściana lub kaplica na cmentarzu) bez zewnętrznej okazałości, z udziałem jedynie najbliższej rodziny”. Natomiast w uzasadnionych przypadkach np. po sprowadzeniu urny z prochami z zagranicy, obrzędy pogrzebowe podane w rytuale można sprawować nad samą urną, którą stawia się przed prezbiterium na odpowiednim podwyższeniu, obok zapalonego paschału.

Ze wskazań tych wynika, że przed kremacją należy odprawić obrzędy w kościele, kaplicy cmentarnej lub pomieszczeniu krematorium według form podanych w rytuale. Biskupi zaznaczają, iż zawsze jednak należy podkreślać pierwszeństwo grzebania ciał, które „Kościół wyżej ceni ponieważ sam Chrystus chciał być pogrzebany”.

„Zachowując preferencję do tradycyjnego grzebania ciał zmarłych wyrażam nadzieję, że i ten sposób pochówku doczesnych szczątków naszych bliskich zmarłych, odbywany z należnym szacunkiem, pomoże głębiej przeżyć prawdę o przemijalności naszego ziemskiego bytowania i nadziei na zmartwychwstanie w Chrystusie” – zaznacza przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik w dekrecie zezwalającym 1 września 2010 r. na druk „Dodatku”.