Relikwie Małej świętej Arabki na Poczekajce

Mała Arabka

 

Jeszcze niewiele osób ją zna, a można by się pokusić o stwierdzenie, że jest to żeński odpowiednik Świętego Ojca Pio.  Mariam Baouardy zwana też Małą Arabką lub Małym Nic to wzór pokory, pełnia charyzmatów i wielka cześć do Ducha Świętego. Kochała Ducha Świętego i była przez niego hojnie obdarowana. Będąc w Pustelni zauważycie z lewej strony tabernakulum dwa relikwiarze. Jeden to Ojciec Pio, a drugi to właśnie Mała Arabka. Tak jak ojciec Pio obdarzona stygmatami, darem bilokacji, lewitacji i wieloma innymi.

 

Maria Baouardy urodziła się 5 stycznia 1846 w rodzinie palestyńskiej, jako córka Libanki i mieszkańca Damaszku, należącej do Kościoła melchickiego. Na chrzcie otrzymała imię Miriam. Jej rodzicami byli Giries Baouardy oraz Miriam Chahyn. Była trzynastym dzieckiem w rodzinie, całe jej starsze rodzeństwo zmarło w wieku niemowlęcym. Straciła rodziców we wczesnym dzieciństwie, wtedy to została rozdzielona ze swoim młodszym bratem Boulosem i znalazła się pod opieką swojego stryja, który niedługo potem przeniósł się z rodziną do Aleksandrii. W wieku trzynastu lat stryj zaręczył ją z jednym z jego krewnych, jednak ona stanowczo odmówiła zawarcia małżeństwa,oświadczając że pragnie pozostać dziewicą. W akcie protestu ścięła swoje włosy i podała je na tacy stryjowi podczas uroczystej kolacji. Czyn ten wywołał oburzenie i zrodził konflikt z opiekunami. Po tym zdarzeniu została zamknięta z niewolnicami i odsunięta od możliwości uczestnictwa w sakramentach Kościoła katolickiego.

 

Pogrążona w rozpaczy napisała list do swojego brata z prośbą o pomoc i zanosiła go do muzułmańskiego służącego stryja. Wdała się z nim w dyskusje o chrześcijaństwie, na skutek czego służący w porywie gniewu poderżnął jej gardło i porzucił ją na ulicy. Stało się to 7 września 1858 roku. Miriam przeżyła wtedy widzenie, w którym opiekowała się nią tajemnicza zakonnica, po czym zaprowadziła do kościoła i znikła. Tam została odnaleziona przez miejscowego księdza,a następnie przedstawiona arabskiemu biskupowi. Od tego momentu zaczęła ukrywać się przed rodziną i pracować jako służąca. W lęku przed wykryciem przeniosła się do Jerozolimy, gdzie została niesłusznie oskarżona o kradzież i wtrącona do więzienia. Po dwóch dniach, sprawczyni kradzieży przyznała się, dzięki czemu Miriam została wypuszczona na wolność.

 

W wyniku nieudanej podróży do Akki trafiła do Bejrutu, gdzie w czasie pracy straciła wzrok. Pomimo iż lekarze uznali jej stan za nieuleczalny wyzdrowiała, co sama przypisała modlitwie. Przeżyła również bardzo ciężki upadek z wysokości, po którym całkowicie wróciła do zdrowia co przyprawiło jej lokalnego rozgłosu i opinii świętej.W maju 1863 r przeniosła się do Marsylii we Francji, gdzie pracowała jako kucharka. Tam zaczęła popadać popadać w pierwsze ekstazy. W czasie jednej z nich zapadła w sen na cztery dni.W roku 1865, w wieku 19 lat, została przyjęta do postulatu w zgromadzeniu sióstr św. Józefa w Capelette w pobliżu Marsylii. Tu ponownie została skierowana do służby w kuchni. Po postulacie rada zgromadzenia zdecydowała się ją odesłać, argumentując, że jej nadprzyrodzone dary nie są właściwe w zakonie czynnym.  W czerwcu 1867 r. wstąpiła do karmelitanek w Pau. Tu podczas postulatu pojawiły się pierwsze stygmaty. Rozpoczynając nowicjat, 21-letnia Miriam otrzymała imię zakonne Maria od Jezusa Ukrzyżowanego. Przeżyła opętanie od 26 lipca do 4 września 1868. Trwało ono dokładnie 40 dni. Przeżywała również ekstazy, wizje, proroctwa i lewitacje. Po odbyciu nowicjatu wraz z grupą pięciu innych sióstr w 1870 r. wyruszyła do Indii na zaproszenie biskupa miasta Mangalore Marii Efrema, w celu założenia nowego klasztoru. W czerwcu 1871r. przeżyła kolejną ekstazę]. 21 listopada 1871 złożyła w Mangalore śluby wieczyste. Niecały rok potem 5 listopada 1872 powróciła do Pau, gdzie znów została skierowana do prac fizycznych. 20 sierpnia 1875 r. wyruszyła wraz z dziewięcioma towarzyszkami do Betlejem w celu założenia nowego klasztoru. Trwałym znakiem jej działalności w Palestynie jest klasztor sióstr karmelitanek na Wzgórzu Dawida w Betlejem. 22 sierpnia 1878 przeżyła upadek ze schodów, w trakcie którego złamała lewą rękę. Na jego skutek błyskawicznie rozwinęła się gangrena i Miriam zmarła 26 sierpnia 1878 roku.

 

Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w dniu 13 listopada 1983 roku.

 

Informacje zaczerpnięte z Wikipedii.

 

 

 

 

 

Mała Arabka

 

Jeszcze niewiele osób ją zna, a można by się pokusić o stwierdzenie, że jest to żeński odpowiednik Świętego Ojca Pio.  Mariam Baouardy zwana też Małą Arabką lub Małym Nic to wzór pokory, pełnia charyzmatów i wielka cześć do Ducha Świętego. Kochała Ducha Świętego i była przez niego hojnie obdarowana. Będąc w Pustelni zauważycie z lewej strony tabernakulum dwa relikwiarze. Jeden to Ojciec Pio, a drugi to właśnie Mała Arabka. Tak jak ojciec Pio obdarzona stygmatami, darem bilokacji, lewitacji i wieloma innymi.

 

Maria Baouardy urodziła się 5 stycznia 1846 w rodzinie palestyńskiej, jako córka Libanki i mieszkańca Damaszku, należącej do Kościoła melchickiego. Na chrzcie otrzymała imię Miriam. Jej rodzicami byli Giries Baouardy oraz Miriam Chahyn. Była trzynastym dzieckiem w rodzinie, całe jej starsze rodzeństwo zmarło w wieku niemowlęcym. Straciła rodziców we wczesnym dzieciństwie, wtedy to została rozdzielona ze swoim młodszym bratem Boulosem i znalazła się pod opieką swojego stryja, który niedługo potem przeniósł się z rodziną do Aleksandrii. W wieku trzynastu lat stryj zaręczył ją z jednym z jego krewnych, jednak ona stanowczo odmówiła zawarcia małżeństwa,oświadczając że pragnie pozostać dziewicą. W akcie protestu ścięła swoje włosy i podała je na tacy stryjowi podczas uroczystej kolacji. Czyn ten wywołał oburzenie i zrodził konflikt z opiekunami. Po tym zdarzeniu została zamknięta z niewolnicami i odsunięta od możliwości uczestnictwa w sakramentach Kościoła katolickiego.

 

Pogrążona w rozpaczy napisała list do swojego brata z prośbą o pomoc i zanosiła go do muzułmańskiego służącego stryja. Wdała się z nim w dyskusje o chrześcijaństwie, na skutek czego służący w porywie gniewu poderżnął jej gardło i porzucił ją na ulicy. Stało się to 7 września 1858 roku. Miriam przeżyła wtedy widzenie, w którym opiekowała się nią tajemnicza zakonnica, po czym zaprowadziła do kościoła i znikła. Tam została odnaleziona przez miejscowego księdza,a następnie przedstawiona arabskiemu biskupowi. Od tego momentu zaczęła ukrywać się przed rodziną i pracować jako służąca. W lęku przed wykryciem przeniosła się do Jerozolimy, gdzie została niesłusznie oskarżona o kradzież i wtrącona do więzienia. Po dwóch dniach, sprawczyni kradzieży przyznała się, dzięki czemu Miriam została wypuszczona na wolność.

 

W wyniku nieudanej podróży do Akki trafiła do Bejrutu, gdzie w czasie pracy straciła wzrok. Pomimo iż lekarze uznali jej stan za nieuleczalny wyzdrowiała, co sama przypisała modlitwie. Przeżyła również bardzo ciężki upadek z wysokości, po którym całkowicie wróciła do zdrowia co przyprawiło jej lokalnego rozgłosu i opinii świętej.W maju 1863 r przeniosła się do Marsylii we Francji, gdzie pracowała jako kucharka. Tam zaczęła popadać popadać w pierwsze ekstazy. W czasie jednej z nich zapadła w sen na cztery dni.W roku 1865, w wieku 19 lat, została przyjęta do postulatu w zgromadzeniu sióstr św. Józefa w Capelette w pobliżu Marsylii. Tu ponownie została skierowana do służby w kuchni. Po postulacie rada zgromadzenia zdecydowała się ją odesłać, argumentując, że jej nadprzyrodzone dary nie są właściwe w zakonie czynnym.  W czerwcu 1867 r. wstąpiła do karmelitanek w Pau. Tu podczas postulatu pojawiły się pierwsze stygmaty. Rozpoczynając nowicjat, 21-letnia Miriam otrzymała imię zakonne Maria od Jezusa Ukrzyżowanego. Przeżyła opętanie od 26 lipca do 4 września 1868. Trwało ono dokładnie 40 dni. Przeżywała również ekstazy, wizje, proroctwa i lewitacje. Po odbyciu nowicjatu wraz z grupą pięciu innych sióstr w 1870 r. wyruszyła do Indii na zaproszenie biskupa miasta Mangalore Marii Efrema, w celu założenia nowego klasztoru. W czerwcu 1871r. przeżyła kolejną ekstazę]. 21 listopada 1871 złożyła w Mangalore śluby wieczyste. Niecały rok potem 5 listopada 1872 powróciła do Pau, gdzie znów została skierowana do prac fizycznych. 20 sierpnia 1875 r. wyruszyła wraz z dziewięcioma towarzyszkami do Betlejem w celu założenia nowego klasztoru. Trwałym znakiem jej działalności w Palestynie jest klasztor sióstr karmelitanek na Wzgórzu Dawida w Betlejem. 22 sierpnia 1878 przeżyła upadek ze schodów, w trakcie którego złamała lewą rękę. Na jego skutek błyskawicznie rozwinęła się gangrena i Miriam zmarła 26 sierpnia 1878 roku.

 

Została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II w dniu 13 listopada 1983 roku.

 

Informacje zaczerpnięte z Wikipedii.